Επιλογές Θεμάτων Κυριακή 03 Αυγούστου 2014

Επιλογές  Θεμάτων  Κυριακή  03  Αυγούστου  2014   :

*** «Το …. σέρνει καράβι». Μια φράση που αντέχει 2500 χρόνια και είναι απόλυτα τεκμηριωμένη :

Στην αρχαία Ελλάδα, πριν τη διάνοιξη της διώρυγας της Κορίνθου, οι ναυτικοί προκειμένου να αποφύγουν τον γύρο της Πελοποννήσου, κατέφευγαν στη μέθοδο της διόλκησης.
Δηλαδή της ρυμούλκησης των πλοίων στο στενό τμήμα γης του ισθμού, με τη βοήθεια κορμών δέντρων.

Αρχαία Τριήρης προσεγγίζει την Κόρινθο. Πιστό αντίγραφο Αθηναϊκού πλοίου σε σύγχρονη αναπαράσταση.

Η διαδικασία αυτή ήταν κουραστική και χρονοβόρα.
Οι ναυτικοί όμως την προτιμούσαν, καθώς ο περίπλους της Πελοποννήσου απαιτούσε περισσότερο χρόνο.
Υπήρχε όμως και άλλος λόγος. Η Κόρινθος ήταν διάσημη, πέρα από τα εργαστήρια αγγείων και κρανών, και για τα «ιερά της Αφροδίτης».
Επρόκειτο για οίκους ανοχής, που εξυπηρετούσαν κάθε είδους ερωτική επαφή.
Οι οίκοι αυτοί ήταν τόσο διάσημοι σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο (χάρη στις ιστορίες των ναυτικών βέβαια), όσο και το Άμστερνταμ σήμερα, με τις «βιτρίνες του έρωτα».
Έτσι λοιπόν, όταν έσερναν τα καράβια στην στεριά, παράλληλα είχαν και το χρόνο να βρεθούν με τις ιερόδουλες.
Το εντυπωσιακό είναι, ότι η φράση άντεξε πολλές χιλιάδες χρόνια, παρά το γεγονός ότι στην Κόρινθο, εδώ και πολλούς αιώνες, ούτε καράβια σέρνουν, ούτε υπάρχουν ιερά του έρωτα.
Νίκος Γιαννόπουλος     Ιστορικός

***  Δείτε πώς μετέφεραν οι αρχαίοι τις τριήρεις στην ξηρά, όταν δεν υπήρχε ο Ισθμός. Πλήρωναν διόδια και τα πλοία

Ο Δίολκος ήταν ο ειδικά κατασκευασμένος πλακόστρωτος δρόμος που ένωνε τις δύο άκρες του σημερινού Ισθμού της Κορίνθου.
Μέσου αυτού του «διαδρόμου», οι αρχαίοι περνούσαν δια ξηράς τα πλοία τους, από το Σαρωνικό στον Κορινθιακό, αποφεύγοντας έτσι τον πολυήμερο περίπλου της Πελοποννήσου.
Τα μέλη του πληρώματος έβγαζαν τα πλοία στη στεριά, αφαιρούσαν το βάρος τους και τα έσερναν με σκοινιά πάνω στο ειδικό μονοπάτι.
Η διαδικασία δεν ήταν τόσο απλή. Η ευρηματικότητα των αρχαίων όμως ήταν αυξημένη και οι τεχνικές που χρησιμοποιούσαν, όπως τα ειδικά βαρούλκα και οι τροχαλίες, βασίζονταν στους νόμους της φυσικής.
 ΔΙΟΔΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΛΟΙΑ
Για να πραγματοποιήσουν τα πλοία το «στεργιανό» τους ταξίδι, πλήρωναν και διόδια.
Οι μελετητές τοποθετούν την κατασκευή της Δίολκου στο 6π.Χ αιώνα. Το μήκος της υπολογίζεται στα 6.800 μέτρα και το πλάτος  από 3,5 έως 6,5 μέτρα.
Δείτε την ταινία animation (παραγωγή του τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας και της Εταιρίας Μελέτης Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας) που αναπαριστά με μοναδικό τρόπο το Δίολκο.
Δημιουργοί της ταινίας, που συναγωνίζεται ταινίες μεγάλων παραγωγών, είναι πολιτικός μηχανικός και καθηγητής του ΕΜΠ, Θεοδόσης Π. Τάσιος, ο Γιώργος Πολύζος και ο Νικήτας Μήκας.
Στην ταινία εκτός από τις τεχνολογικές λεπτομέρειες παρουσιάζονται με εκπληκτικό τρόπο και σκηνές της καθημερινής ζωής των ναυτικών της εποχής.
Από το 9^ο λεπτό και μετά, παρακολουθείστε αναλυτικά, τη μεταφορά των πλοίων.

***  Λαΐδα, η διάσημη πόρνη της Κορίνθου, που περιφρόνησε ο φιλόσοφος Διογένης :

Η πιο διάσημη εταίρα της αρχαιότητας, ήταν η Λαΐδα η Κορίνθια.
«Όλη η Ελλάδα έλιωνε από πόθο μπροστά στην πόρτα της», έγραφε ο Ρωμαίος ποιητής, Προπέρτιος.
Έζησε την περίοδο του Πελοποννησιακού Πολέμου, από το 431 π.Χ. μέχρι το 404 π.χ. Λεγόταν ότι είχε όμορφες ξανθές μπούκλες, λεπτό και καλλίγραμμο σώμα, με δύο στήθη «σαν κυδώνια».

Λαΐς η Κορίνθια. Πίνακας του Χανς Χόλμπαϊν, 1526.

Ήταν τόσο περιζήτητη, που τολμούσε να ζητάει υπέρογκα ποσά από τους πελάτες της.
Ο φιλόσοφος Σωτίων υποστήριζε, ότι η παροιμιώδης έκφραση «οὐ παντὸς ἀνδρὸς ἐς Κόρινθον ἔσθ’ ὁ πλοῦς», δηλαδή «δεν είναι για όλους τους άνδρες η Κόρινθος», αναφερόταν στις «τσουχτερές» τιμές της εταίρας Λαΐδας, που δεν μπορούσαν να πληρώσουν όλοι.
Ο μεγάλος Αθηναίος ρήτορας Δημοσθένης, ήταν ένας απ’ τους επίδοξους εραστές της Λαΐδας. Όταν, όμως, άκουσε το ποσό που θα έπρεπε να καταθέσει, για να απολαύσει μία νύχτα μαζί της, άλλαξε γνώμη και της απάντησε «οὐκ ὠνοῦμαι μυρίων δραχμῶν μεταμέλειαν», δηλαδή «δεν αγοράζω με δέκα χιλιάδες δραχμές κάτι που αργότερα θα μετανιώσω».
Δέκα χιλιάδες δραχμές αντιστοιχούσαν σε περίπου 2.000 ευρώ, αν οι υπολογισμοί των ειδικών είναι σωστοί.
Λόγω της ακρίβειας και της απληστίας της, συνήθιζαν να την αποκαλούν «Αξίνη». Φημιζόταν, όχι μόνο για την ομορφιά και τον αισθησιασμό της, αλλά και για  τη μόρφωση και την καλαισθησία της.
Πολλοί έλεγαν, ότι μπορεί η Αθήνα να είχε για στολίδι τον Παρθενώνα, αλλά στην Κόρινθο μπορούσε κανείς να δει το ανάκτορο και τους κήπους της εταίρας Λαΐδας, που ήταν αξεπέραστου κάλλους.
«Στο σκοτάδι, όλες οι γυναίκες σαν τη Λαΐδα είναι» 
Η Λαϊς είχε ενοχληθεί από την αδιαφορία του κυνικού φιλόσοφου Διογένη. Αν και ανάμεσα στους θαυμαστές της συγκαταλέγονταν

Διογένης. Έργο του Ζαν-Λεόν Ζερόμ.

μερικά απ’ τα μεγαλύτερα ονόματα της φιλοσοφίας και των τεχνών, ο Διογένης έμενε τελείως ανεπηρέαστος.
Τότε, η εταίρα αποφάσισε να τον τιμωρήσει. Τον πλησίασε και του πρόσφερε να περάσει μία νύχτα μαζί της, χωρίς χρέωση. Ο Διογένης συμφώνησε και πήγε να τη βρει σε ένα σκοτεινό δωμάτιο.
Η Λαΐς, όμως, δεν βρισκόταν στο δωμάτιο. Τη θέση της είχε πάρει μία κακάσχημη και ηλικιωμένη υπηρέτριά της. Ο Διογένης δεν κατάλαβε τίποτα και πέρασε τη νύχτα με την άγνωστη γυναίκα.
Την επόμενη μέρα, η Λαΐς τον ενημέρωσε για το περιστατικό και τον έκανε «βούκινο» σε όλη την Κόρινθο. Η αντίδραση του Διογένη, έβαλε στη θέση της την «άταχτη» εταίρα: «Λύχνου σβεσθέντος, πάσα γυνή Λαϊς», δηλαδή «Στο σκοτάδι, όλες οι γυναίκες σαν τη Λαΐδα είναι».
Η εταίρα εντυπωσιάστηκε απ’ το πνεύμα του φιλοσόφου και του προσέφερε μία πραγματική νύχτα μαζί της, χωρίς να ζητήσει χρήματα.
Άλλωστε, ο Διογένης δεν είχε να της δώσει αυτό που ο ίδιος περιφρονούσε, δηλαδή τάλαντα.

Ο φιλόσοφος Αρίστιππος.

Εκείνη την περίοδο, ο πιο «τακτικός» πελάτης της, ήταν ο φιλόσοφος Αρίστιππος, τον οποίον κορόιδευαν οι Κορίνθιοι, επειδή ξόδευε τεράστια ποσά στην κλίνη της.
Όταν μαθεύτηκε ότι η Λαΐς προσέφερε δωρεάν το κορμί της στο Διογένη, όλοι στράφηκαν στον Αρίστιππο και ανέμεναν μία έντονη αντίδραση απ’ τον αδικημένο εραστή.
Έμειναν ανικανοποίητοι, γιατί ο Αρίστιππος, με εξίσου φιλοσοφική διάθεση, απάντησε πολύ ήρεμα: «Την πληρώνω για να ευχαριστεί εμένα, όχι για να μην ευχαριστεί άλλους.»
Ήταν ωραίοι τύποι οι πρόγονοί μας και ετοιμόλογοι, όπως θα διαπιστώσετε διαβάζοντας τη συνέχεια.
Ο Αρίστιππος ήταν ο ιδρυτής της ηδονιστικής σχολής και ένας απ’ τους μεγαλύτερους θαυμαστές της Λαΐδας.
Ζούσαν μαζί για μία περίοδο και την υπερασπίστηκε σθεναρά, όταν κάποιος τον ρώτησε αν ντρέπεται που ζει με μία πόρνη.
Ο Αρίστιππος είπε: «Σου φαίνεται περίεργο να ζεις σε ένα σπίτι, που πριν από εσένα, ζούσαν άλλοι; Ή δεν ταξιδεύεις με πλοίο, που ταξίδεψαν κι άλλοι; Φυσικά και όχι. Με τον ίδιο τρόπο, δεν είναι ντροπή να είσαι με μία γυναίκα, που έχει σχέσεις και με άλλους».
Άδοξο τέλος, ή αγαπημένη σύζυγος;
Ο κωμικός ποιητής Επικράτης παρομοίασε τη Λαΐδα με έναν αετό, που κατασπαράσσει τα πάντα όταν είναι νέος και γερός, ενώ όταν γερνά, δεν μπορεί  ούτε καν να τραφεί μόνος του.
Ήθελε με αυτό το δεικτικό σχόλιο, να καυτηριάσει τη ζωή της μεγάλης εταίρας, η οποία όταν μεγάλωσε, έγινε μία φτωχή μαστροπός.
Ο θάνατός της προήλθε είτε από πνιγμό, όταν ένα κουκούτσι ελιάς κόλλησε στον λαιμό της, είτε από ανακοπή καρδιάς, κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης.
Ως προς το τέλος της, επικρατεί σύγχυση και πολλά σενάρια.

«Αφροδίτη του Ουρμπίνο». Τιτσιάνιο, 1538

Άλλοι λένε, ότι η Λαΐδα έφυγε από την Κόρινθο, παντρεύτηκε τον αγαπημένο της, τον Ιππόστρατο και έζησε μαζί του στη Θεσσαλία, μέχρι το τέλος της ζωής της. Εκεί υπάρχει κι ένα τάφος, που υποθέτουν οι αρχαιολόγοι ότι ανήκει σε μία εταίρα.
Άλλοι, όμως, υποστηρίζουν ότι υπήρχαν δύο διαφορετικές εταίρες με το ίδιο όνομα. Η μία που γεννήθηκε και πέθανε στην Κόρινθο, ήταν μερικές δεκαετίες μεγαλύτερη. Η άλλη που πέθανε στη Θεσσαλία, είχε έρθει στην Ελλάδα ως δούλα απ’ τη Σικελία.
Όπως και να έχει το τέλος της, το βέβαιο είναι, ότι κατά τη διάρκεια της ζωής της υπήρξε σπουδαία και αξεπέραστη, ασκώντας ένα επάγγελμα που οι αρχαίοι Έλληνες σέβονταν.
Αρκεί να μπορούσαν να πληρώσουν το τίμημα. Και η Λαϊς είχε το υψηλότερο.

*** Απίστευτες οδηγίες χρήσης για την Ελληνική τηλεόραση το 1966

Τον Μάρτιο του 1966 το περιοδικό «Εικόνες» της Ελένης Βλάχου κυκλοφορούσε με ένα ρεπορτάζ, που έκανε αίσθηση. Αφορούσε την πρώτη ελληνική τηλεόραση, που έμπαινε έστω και καθυστερημένα στη ζωή των πολιτών. Το τεύχος με τις «δώδεκα πρακτικές συμβουλές για τους υποψήφιους θεατές τους είδους» έγινε ανάρπαστο. Τα χρόνια πέρασαν, πολλά άλλαξαν και οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες.
1. Σήμερα οι συσκευές είναι πολύ πιο ελαφρές και είναι εύκολο να τις μετακινήσεις. Αυτό όμως που παραμένει διαχρονικό είναι το… σφυρί. Σου επιτρέπει να κάνεις κομμάτια την τηλεόραση και να δώσεις τέλος στην ανία σου. Εφόσον βεβαίως την έχεις ξεχρεώσει…
2. Το τηλεκοντρόλ τη δεκαετία του 1960 ήταν άγνωστο αξεσουάρ και τα κανάλια μόνο δύο: το ΕΙΡ και το Ενόπλων Δυνάμεων. Σήμερα όμως που είναι δεκάδες, δεν ξέρεις ποιο κουμπί να πατήσεις. Επιλογές υπάρχουν πολλές, αλλά τα ενδιαφέροντα προγράμματα είναι πολύ λίγα. «Κρίμα την εφεύρεση», θα έλεγε σήμερα ο πρωταγωνιστής του σκίτσου.
3. Οι ρυθμίσεις τότε ήταν πρωτόγονες και χειροκίνητες. Μόλις δύο: φωτεινότητα και κοντράστ. Σήμερα έχεις τη δυνατότητα να κάνεις μικροσυντονισμό από την πολυθρόνα. Παρ’ όλα αυτά, ο Τούρκος ηθοποιός στα σίριαλ δεν μπορεί να πει ούτε μία ελληνική λέξη…
4. Οι αποστάσεις για την τοποθέτηση της συσκευής παραμένουν περίπου οι ίδιες και στις μέρες μας. Αντίστοιχα διατηρείται και ο κίνδυνος να χάσεις τα μαλλιά σου, όπως ο κύριος στο σκίτσο του 1966, από αυτά που εμφανίζονται στην τηλεόραση. Το «κρατάτε αποστάσεις» από τα επιβλαβή προγράμματα, εξακολουθεί να είναι μια πολύτιμη συμβουλή.
5. Τότε μεγάλες συσκευές θεωρούνταν εκείνες που έφταναν τις 24 ίντσες. Σήμερα αυτό το μέγεθος υπάρχει στα υπνοδωμάτια, ενώ στο σαλόνι οι περισσότερες τηλεοράσεις ξεπερνούν τις 32 ίντσες. Στο σκίτσο, τα παιδιά παρακολουθούν όλα μαζί παρέα το αγαπημένο τους πρόγραμμα, ενώ σήμερα πολλοί τηλεθεατές είναι μοναχικοί και απολαμβάνουν μόνο ευκρίνεια…
6. Ο χαμηλός φωτισμός βοηθά την τηλεθέαση, αλλά αυτήν την εποχή κρύβει κινδύνους, για όσους έχουν εύθραυστο ψυχικό κόσμο και παρακολουθούν πολιτικές συζητήσεις τις μεταμεσονύκτιες ώρες.
7. Το τρέμουλο της παλιάς συσκευής είναι πταίσμα, μπροστά στο τρέμουλο του σημερινού τηλεθεατή, που λόγω της αλματώδους αύξησης της τιμής του πετρελαίου, δεν έχει θέρμανση και τουρτουρίζει στο παγωμένο σαλόνι. Στις μέρες μας δεν υπάρχει τηλεφωνική γραμμή για αναγγελία παγωμένου τηλεθεατή.
8. Τότε έψαχναν τον ΟΤΕ της Πατησίων. Σήμερα αναζητούν αποκωδικοποιητή στα καταστήματα ηλεκτρικών ειδών. Η Ελλάδα μπορεί να έκανε δεκαετίες, για να εξασφαλίσει ποιοτική τηλεοπτική εικόνα, όταν το πέτυχε όμως, οι αρμόδιοι έβαλαν τον καταναλωτή να αγοράζει διαφορετικούς τύπους αποκωδικοποιητών, που κάθε φορά λειτουργούσαν σε διαφορετικά φορμάτ. Πλούσια η τεχνολογία, φτωχότεροι όμως οι τηλεθεατές και πιο ελαφριά η τσέπη τους.
9. Η υπαίθρια τηλεθέαση ήταν σύνηθες φαινόμενο στα πρώτα χρόνια της τηλεόρασης. Τότε που η συσκευή ήταν προνόμιο των εύπορων. Σήμερα που κάθε σπίτι έχει συσκευή υψηλής τεχνολογίας και η οικονομική κρίση σαρώνει, τα πεζοδρόμια γέμισαν με «ανόρεκτους» ανθρώπους, που δεν γυρίζουν καν το βλέμμα στις βιτρίνες.
10. Οι πολυκατοικίες μέχρι τη δεκαετία του 1960 δεν είχαν υποδομή για τοποθέτηση κεραιών. Όταν όμως απέκτησαν αυτό το «προνόμιο», οι πόλεις έγιναν ακόμα πιο κακόγουστες, με συρμάτινα «δάση» στις ταράτσες των κτιρίων. Σήμερα πρόοδος θα μπορούσε να θεωρηθεί η εξαφάνιση αυτού του αγαθού…
11. Ο πρώτος Έλληνας τηλεθεατής έβλεπε συχνά είδωλα, είτε λόγω κακού σήματος, είτε λόγω κακής τοποθέτησης της συσκευής. Σήμερα που οι «ήρωες» της τηλεόρασης τον αφήνουν αδιάφορο, χρησιμοποιεί την οθόνη ως πρόχειρο καθρέφτη, για να διορθώσει την εμφάνισή του, λίγο πριν βγει από το σπίτι.
12. Το wifi και τα tablets ήταν επιστημονική φαντασία τη δεκαετία του 1960. Αν κρίνουμε και από το σκίτσο, ο «πρωτόγονος» Έλληνας τηλεθεατής ήταν ο πρώτος που απαίτησε φορητότητα. Δικαιώθηκε μετά από πολλές δεκαετίες. Στο μεταξύ όμως έχασε την γκλίτσα που κρατούσε.

Χρίστος Βασιλόπουλος

***  Πίστευαν ότι η ζωή τους κάποτε μπορεί να μοιάζει σαν καλοκαίρι

Αναζητώντας το καλοκαίρι μέσα από τις συλλογές του Μουσείου Μπενάκη, αντικρίζεις τη χώρα της απλότητας, της παιδικής ανεμελιάς και τους αυθόρμητου χαμόγελου.
Δεν ήταν ειδυλλιακές οι κοινωνικές συνθήκες, αλλά η θάλασσα και ο ήλιος έλαμπαν τόσο, ώστε ακόμα και οι φτωχοί άνθρωποι έκαναν όνειρα.
Πίστευαν ότι η ζωή τους κάποτε μπορεί να μοιάζει σαν καλοκαίρι.
Υπέροχα φωτογραφικά στιγμιότυπα απ΄την Ελλάδα του χθες, με φόντο την θάλασσα και τους ανθρώπους της.
Η αρχική φωτογραφία με το καϊκι τραβήχτηκε στην Κάλυμνο το 1950 απο τον κορυφαίο Δημήτρη Χαρισιάδη.

Νεροκολοκύθες για σωσίβιο…Φωτογραφία του Ζαχαρία Στέλλα.

«Γύρω γύρω όλοι και στην μέση ο Μανώλης», Μύκονος Μύλοι. Ξυπόλητα  και χαμογελαστά παιδιά. Φωτογραφία της Βούλας Παπαϊωάννου.

Κουβέντες στην σκιά. Νάξος, 1950-55. Φωτ.Βούλα Παπαιωάννου.

Μύκονος, περίπου το 1965. Στο βάθος το πρώτο «ΝΑΪΑΣ». Φωτογραφία του Λουκά Μπενάκη.

Αυτή την Ελλάδα και το καλοκαίρι της, θα σας παρουσιάσουμε τηλεοπτικά μέσα από δύο ντοκυμαντέρ.
Ενα με την άγνωστη ιστορία της Μυκόνου και ένα ακόμη για το ιερό νησί της Δήλου. Προσεχώς.
Χρίστος Βασιλόπουλος
ΒΙΝΤΕΟ  : Greece 1962: Delos & Mykonos Ελλάδα   ,.. http://youtu.be/49cNAk_TQh0  ,.


***  Οι σπουδαστές μπήκαν με τα ρούχα στη θάλασσα για να γλυτώσουν το ξύλο από τους αστυνομικούς

Η φωτογραφία ελήφθη τον Δεκέμβριο του 1960 στον Σκαραμαγκά.
Πρόκειται για ένα σπάνιο ντοκουμέντο από την Συλλογή Αρ. Μανωλάκου, από τις κινητοποιήσεις των σπουδαστών υπομηχανικών, που ξεσηκώθηκαν μετά την απόφαση του υπουργείου Παιδείας να χαρακτηρίσει τη σχολή τους τεχνική και όχι ανωτέρα, όπως επιθυμούσαν.


Απέναντί τους βρήκαν τους φοιτητές και τη διοίκηση της Πολυτεχνικής σχολής,  αλλά και τις αστυνομικές αρχές.
Η πορεία τους  ξεκίνησε στις 16 Δεκεμβρίου 1960 από τη Θεσσαλονίκη και μετά από 22 ημέρες κατέληξε στην Αθήνα.
Είχαν προγραμματίσει να κάνουν στάση στο Παλατάκι Χαϊδαρίου και στη συνέχεια να πορευτούν μέχρι το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και να καταθέσουν στεφάνι. Ακολούθως, θα έδιναν το ψήφισμά τους στην κυβέρνηση.
Ξημερώματα της 7ης Ιανουαρίου ξεκίνησαν από την Ελευσίνα, όπου είχαν διανυκτερεύσει, αλλά στο ύψος του Σκαραμαγκά τους περίμενε ισχυρή δύναμη της Χωροφυλακής και προσωπικά ο ανώτερος διοικητής πρωτευούσης κ. Τομαράς. Τους διεμήνυσε ότι έχει εντολή να μην τους επιτρέψει να κάνουν πορεία, αλλά να τους επιβιβάσει σε λεωφορεία.
«Έβρεξε»… γκλοπ
Οι σπουδαστές συσκέφθηκαν και απάντησαν αρνητικά. Τότε οι χωροφύλακες προσπάθησαν να τους επιβιβάσουν βιαίως στα οχήματα και ακολούθησε πανδαιμόνιο.
Έβρεχε καταρρακτωδώς και τα γκλοπ ανεβοκατέβαιναν ασταμάτητα πάνω στα κεφάλια των μαθητών.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, 16 από αυτούς υποχρεώθηκαν να μπουν κακήν κακώς στα λεωφορεία, ενώ 78 διέφυγαν προς τη θάλασσα αναζητώντας σωτηρία!

Μετά τη βίαιη επίθεση της χωροφυλακής, οι διαδηλωτές αναζήτησαν καταφύγιο μέσα στη θάλασσα

Οι σπουδαστές παρέμειναν μέσα στο νερό και όταν ηρέμησαν κάπως τα πνεύματα έλαβαν την απόφαση να επιβιβαστούν τελικά στα λεωφορεία της χωροφυλακής και να φτάσουν βρεγμένοι στον προορισμό τους, ώστε να καταγγείλουν όσα υπέστησαν.
Αντιπροσωπεία τους τελικά έφτασε μέχρι το γραφείο του προέδρου της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή και έδωσαν το ψήφισμά τους στον υπουργό προεδρίας  κ.Τσάτσο.
Στο κείμενό τους στρέφονταν κυρίως κατά του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, το οποίο υπέδειξαν ως κύριο υπεύθυνο της αναταραχής, καθώς θεώρησαν ότι κινεί τα νήματα για τη δική του κυριαρχία στον τεχνικό κόσμο και την εξαφάνιση των υπομηχανικών.   ΠΗΓΗ Φωτογραφίας

***  Στα πρώτα διόδια δεν πλήρωναν για τη διέλευση των οχημάτων, αλλά για το γάλα και τα λαχανικά

Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι τη δεκαετία του ΄20, κοντά στη γέφυρα της Χαλκίδας υπήρχε παράγκα του Δήμου, όπου οι αρμόδιοι υπάλληλοι εφάρμοζαν τα λεγόμενα  «διαπύλια τέλη» , ένα θεσμό που υπήρξε προπομπός των διοδίων.
Οι υπάλληλοι  φρόντιζαν να ελέγχουν όλα τα είδη των εμπορευμάτων που έμπαιναν στη πόλη, αγροτικά και άλλα, και να εισπράττουν τον ανάλογο δημοτικό φόρο.
Το καθημερινό εμπόρευμα ήταν το γάλα που το έφερναν οι Χαλιώτες για να το πουλήσουν στη Χαλκίδα μέσα σε κάδους φορτωμένους σε γαϊδουράκια. Οι υπάλληλοι εξέταζαν το γάλα και αν καμιά φορά το έβρισκαν νερωμένο το αδειάζαν στη θάλασσα!
Τέτοιους δημοτικούς σταθμούς για την είσπραξη τελών υπήρχαν και σε άλλα σημεία της πόλης που ήταν περάσματα προς τα ενδότερα: στον Άγιο Στέφανο, την οδό Μεσσαπίων και στην Λιανή Άμμο.
Κάρα γεμάτα προϊόντα από κηπευτικά, ντομάτες, μελιτζάνες, σταφύλια και άλλα φρούτα πηγαινοέρχονταν καθημερινά από τα γύρω χωριά τροφοδοτώντας τη Χαλκίδα.
Πηγή: Νίκος Καρατζάς- Φωτογραφίες Παλιάς Χαλκίδας
Από το βιβλίο «ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΑΣ» της Κλεοπάτρας Λυμπέρη
(ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΕΥΒΟΙΑ)

***  Η πρώτη φωτογραφία της Γης από το διάστημα. Τραβήχτηκε από βαλλιστικό πύραυλο που σχεδίασαν οι Ναζί

Αυτή είναι η πρώτη φωτογραφία τραβηγμένη από το διάστημα, στις 24 Οκτωβρίου 1946.
Στις αρχές του Β” Παγκοσμίου Πολέμου η ναζιστική Γερμανία ανέπτυξε ένα νέο είδους όπλο.
Επρόκειτο για έναν βαλλιστικό πύραυλο με μοναδικό σκοπό τον όλεθρο και την καταστροφή.
Ήταν ο πρώτος πύραυλος μακρινών αποστάσεων που κατασκευάστηκε ποτέ. Στη λήξη του πολέμου οι νικητές, Αμερικανοί και Σοβιετικοί, πήραν τα σχέδια κατασκευής του, αλλά και όσους περισσότερους ειδικούς είχαν εργαστεί για τον σκοπό αυτό.
Μέσα σε αυτούς τους ειδικούς ήταν και οι εμπνευστές του V-2. Οι δύο αυτοί αρχικοί σχεδιαστές, Wernher Von Braun και Walter Dornberger, ουσιαστικά ευθύνονται για την πρώτη φωτογραφία του πλανήτη Γη από το διάστημα.

Ο βαλλιστικός πύραυλος V2  δημιουργήθηκε από τους Ναζί ως όπλο μαζικής καταστροφής με τεράστιο βεληνεκές

 Στις 24 Οκτωβρίου του 1946, αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου, στρατιώτες και επιστήμονες μαζεμένοι στο Νέο Μεξικό, είδαν την πρώτη φωτογραφία της Γης. Είχαν πάρει έναν V-2,στον οποίο είχαν προσαρμόσει μια κάμερα 35mm, ρυθμισμένη να τραβάει μία φωτογραφία ανά 1,5 δευτερόλεπτο.
Ο πύραυλος πήγε ίσια πάνω για πάνω από 100 χιλιόμετρα και πρόλαβε να τραβήξει κάμποσες φωτογραφίες πριν να ξαναπέσει στην Γη, με την τρομακτική ταχύτητα των 540 χιλιομέτρων την ώρα.
Η κάμερα διαλύθηκε, αλλά το φιλμ επέζησε
Όταν ο Clyde Holliday, ο εφευρέτης της κάμερας που χρησιμοποιήθηκε, κατάφερε να ενώσει τις φωτογραφίες από το φιλμ, δήλωσε σε άρθρο του στο National Geographic πως οι φωτογραφίες αυτές έδειχναν “το πως η Γη θα έμοιαζε σε επισκέπτες από έναν άλλο πλανήτη που θα έρχονταν σ’ ένα διαστημόπλοιο“.   Πληροφορίες από time

***   Ο ριψοκίνδυνος σφουγγαράς ετοιμάζεται να καταδυθεί. Δεν είναι από την Κάλυμνο και το λέει η καρδιά του

Η φωτογραφία του Δημήτρη Λέτσιου δείχνει έναν σφουγγαρά έτοιμο να καταδυθεί.
Η παράδοση θέλει τον ριψοκίνδυνο βουτηχτή να έχει καταγωγή από την Κάλυμνο.
Ο σφουγγαράς όμως, δεν είναι καν Δωδεκανήσιος. Ούτε Υδραίος ή Αιγινήτης , όπου υπήρχε παράδοση καταδύσεων.
Προέρχεται από την Μαγνησία και συγκεκριμένα από τα νησάκια Τρίκερι στην άκρη του Παγασητικού κόλπου.
Πληροφορίες για το θέμα δίνει ο William Leake στα 1835:

«Τα Τρίκερι αποτελούνται από 300 εως 400 σπίτια κτισμένια με τον ίδιο τρόπο όπως ο Βόλος (Άνω Βόλος), στην κορυφή ενός ψηλού λόφου στην ανατολική μεριά της εισόδου στον Παγασητικό κόλπο.
Οι άνθρωποι εκεί ζούν αποκλειστικά από τη θάλασσα. Οι πιο φτωχοί μεταξύ τους, καθώς και πολλοί από τα νοτιότερα χωριά της χερσονήσου της Μαγνησίας συλλέγουν σπόγγους».

Το επικίνδυνο και περιπετειώδες αυτό επάγγελμα συνεχίστηκε μέχρι και μερικά χρόνια πριν, αλλά σήμερα έχει σχεδόν εξαφανιστεί.

Οι δραστηριότητες του σφουγγαρά περιλαμβάνουν την κατάδυση και παραμονή 3-4 ώρες σε βάθος ως 18 μέτρα για τη συλλογή σφουγγαριών, σπανιότερα την κατάδυση σε βάθος μεταξύ 50-60 μέτρων και παραμονή 15 λεπτών για συλλογή σφουγγαριών, την ανάδυση σε αργούς ρυθμούς για να επιτευχθεί αποσυμπίεση, την ταξινόμηση των σφουγγαριών και την αρχική επεξεργασία τους πάνω στο σκάφος.

Τα απαραίτητα εργαλεία και οι ειδικοί εξοπλισμοί που απαιτούνται για την άσκηση του επαγγέλματος είναι μηχανοκίνητο σκάφος, συνήθως καΐκι, καταδυτική στολή, μάσκα, σχοινιά, βαρούλκα, ραντάρ, ηχοβολιστικό, φτερά, βαρίδια, λάστιχο, μαρκούτσι, μηχάνημα παραγωγής και παροχής αέρα και ξύστρα για το ξερίζωμα των σφουγγαριών.

Kατά το παρελθόν η συλλογή των σφουγγαριών, γινόταν από γυμνούς δύτες, οι οποίοι έφθαναν τα μεγάλα βάθη με τη βοήθεια της σκανδαλόπετρας (βαριά πέτρα από μάρμαρο).
Tο 1863 αρχίζει στη Σύμη η χρήση του σκάφανδρου. Tο 1920 ξεκινούν να χρησιμοποιούν ένα νέο αναπνευστικό μηχανισμό, που τον έλεγαν Φερνέζ από το όνομα του εφευρέτη του.
Στη δεκαετία του 1970 χρησιμοποιούν το «ναργιλέ», ένα σύστημα πιο σίγουρο, που μείωνε στο ελάχιστο τα ατυχήματα.

Ακούστε το τραγούδι που γράφτηκε στο Τρίκερι στα χρόνια της Κατοχής για κάποιον σφουγγαρά ονόματι Στάθη Φουρτούνα.
Εκτέλεση Αχιλλέα Μαντζίρη με του Ενφάν Γκατέ Ρεμπέτες.

~  Βίντεο  : http://youtu.be/zEk6KYGoK3I  ,


***  Οι γυμνές καλλιτεχνικές φωτογραφίες στην Ακρόπολη, που προκάλεσαν σκάνδαλο, αλλά ανέδειξαν και πρόβαλαν το μνημείο

Το 1928, η Ελληνίδα φωτογράφος Έλλη Σουγιουλτζόγλου- Σεραϊδάρη, γνωστή με το ψευδώνυμο Νέλλυ, φωτογράφισε γυμνή στην Ακρόπολη τη χορεύτρια της Κομεντί Φρανσέζ, Μόνα Πάιβα.
Όπως ανέφερε η ίδια η φωτογράφος, το γυμνό δεν ήταν προγραμματισμένο και προέκυψε τυχαία.
Όταν η Νέλλυ πληροφορήθηκε, ότι η διάσημη χορεύτρια βρισκόταν στην Αθήνα για παραστάσεις, θέλησε να της κάνει μια καλλιτεχνική φωτογράφιση, με φόντο τον Παρθενώνα.
Για τον λόγο αυτό, ζήτησε και πήρε άδεια από τον διευθυντή της Ακρόπολης, Αλέξανδρο Φιλαδελφέα.
Το αρχικό σχέδιο ήταν, το μοντέλο να ποζάρει «ντυμένο» με μουσελίνες και πέπλα, για να παραπέμπει σε αρχαία Ελληνίδα.
Όταν ο αρχαιολογικός χώρος έκλεισε για το κοινό, η φωτογράφος και το μοντέλο ξεκίνησαν τις ετοιμασίες.
Η Πάιβα, μετά από υπόδειξη των υπεύθυνων, χρησιμοποίησε το σπιτάκι του φύλακα για καμαρίνι. Την ώρα που άλλαζε ρούχα, την είδε η φωτογράφος. Τότε αποφάσισε να τη φωτογραφίσει ολόγυμνη.

«Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη, και καθώς ο ήλιος έγερνε και γέμιζε με φως τον μικρό χώρο, είδα για πρώτη φορά την ξένη χορεύτρια ολόγυμνη. Μου φάνηκε πως ενσάρκωνε το πνεύμα των αρχαίων μαρμάρων! «Θα μπορούσατε να ποζάρετε τελείως γυμνή;» είπα. Δέχτηκε. Έτρεξα και ρώτησα τον Φιλαδελφέα. Η απάντησή του ήταν καταφατική, υπό ένα όρο: «Φτάνει οι φωτογραφίες να μην είναι για δημοσίευση».
Το μοντέλο πόζαρε γυμνό στον φακό της Νέλλυ, χορεύοντας και κρατώντας ένα κλωνάρι ελιάς. Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα ήταν άψογο και η φωτογράφος, για να ευχαριστήσει την Πάιβα, της έδωσε μερικές από τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει.
Την επόμενη χρονιά, μία από αυτές τις φωτογραφίες δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό Illustration de Paris.

Τα νέα έφτασαν στην Ελλάδα και αμέσως ξέσπασε σκάνδαλο. Η συντηρητική κοινωνία του μεσοπολέμου θεώρησε προσβολή το γυμνό και καταδίκασε τη Νέλλυ.
Παρόμοια αντίδραση είχε και ο αθηναϊκός Τύπος, που κατηγόρησε την καλλιτέχνη για βεβήλωση του αρχαιολογικού χώρου.
Παρά τις αντιδράσεις και τα σχόλια, η φωτογράφος δεν πτοήθηκε και επανέλαβε τη φωτογράφιση στην Ακρόπολη, με μοντέλο την Ουγγαρέζα χορεύτρια Νικόλσκα.
Σύμμαχος της Νέλλυ ήταν για ακόμα μια φορά ο διευθυντής της Ακρόπολης, που παρά την κατακραυγή, της έδωσε ξανά την πολυπόθητη άδεια.
Για να μετριάσει τις αντιδράσεις η φωτογράφος, αυτή τη φορά χρησιμοποίησε τα αραχνοΰφαντα πέπλα, με τα οποία έντυσε τη Νικόλσκα.

Λίγα μόλις χρόνια μετά, το 1936, η Ελλάδα έκανε ένα προοδευτικό άλμα και παρουσίασε τις γυμνές φωτογραφίες με τις χορεύτριες στο περίπτερο ελληνικού τουρισμού στο Παρίσι.
Τα σχόλια ήταν διθυραμβικά και οι δύο «γυμνές» φωτογραφίσεις της Νέλλυ άφησαν εποχή.
Η πρώτη Ελληνίδα φωτογράφος
Η Έλλη Σουγιουλτζόγλου – Σεραϊδάρη ήταν η πρώτη Ελληνίδα φωτογράφος.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μικρά Ασία και στην αρχή της δεκαετίας του ‘20 έφυγε στο εξωτερικό, αναζητώντας την τύχη της. Αρχικά, ήθελε να ασχοληθεί με τη μουσική και τη ζωγραφική, αλλά περνώντας ο καιρός, την κέρδισε η φωτογραφία.
Σπούδασε στη Δρέσδη, δίπλα σε κορυφαίους Ευρωπαίους φωτογράφους και επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου μετά τη μικρασιατική καταστροφή βρισκόταν η οικογένεια της. Το 1925, άνοιξε το πρώτο της εργαστήρι, στην οδό Ερμού.

Η Νέλλυ φωτογράφισε πολλά σημαντικά πρόσωπα της εποχής, όπως ο Κωστής Παλαμάς, και ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ενώ το 1936 απαθανάτισε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου.
Ήταν η επίσημη φωτογράφος του υπουργείου Πολιτισμού και εκτελούσε παραγγελίες για τουριστικές αφίσες της Ελλάδας.
Ξεχωριστή θέση στο έργο της κατέχουν οι γυναίκες, που συνήθιζε να τις φωτογραφίζει με τις παραδοσιακές ενδυμασίες του τόπου τους.

Γνωστή είναι η σειρά φωτογραφιών «Παραλληλισμοί», στην οποία, θέλοντας να αποδείξει τη φυλετική συνέχεια των Ελλήνων, συγκρίνει προσωπογραφικά βοσκούς και χωριατοπούλες, με κούρους και κόρες της αρχαιότητας.

Κολάζ της Νέλλυ από τη σειρά Παραλληλισμοί

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν στις Η.Π.Α., μαζί με το σύζυγό της. Εκεί έμεινε για περίπου 27 χρόνια και συνέχισε να υπηρετεί την τέχνη της.
Το 1966 επέστρεψε στην Ελλάδα. Το διαμέρισμα, στο οποίο πέρασε την υπόλοιπη ζωή της, είχε μετατραπεί σε φωτογραφικό μουσείο. Λίγο πριν φύγει από τη ζωή, η καλλιτέχνης δώρισε μεγάλο μέρος του έργου της στο Μουσείο Μπενάκη.

Η φωτογράφος σε μεγάλη ηλικία

Πέθανε τον Αύγουστο του 1998, αφήνοντας πίσω της μια μεγάλη πολιτιστική παρακαταθήκη.

***  Τα ναρκωτικά και τα παραισθησιογόνα υπήρχαν στην Ευρώπη από την προϊστορική εποχή. Πώς κατάφερναν να μην εξαρτηθούν;

Σε αντίθεση με τον σύγχρονο άνθρωπο, οι προϊστορικοί λαοί της Ευρώπης δεν χρησιμοποιούσαν παραισθησιογόνα απλώς για ευχαρίστηση. Η χρήση αλκοολούχων και φυτικών ναρκωτικών όπως το όπιο και τα παραισθησιογόνα μανιτάρια, χρησιμοποιούνταν με φειδώ και πήγαιναν χέρι-χέρι με το σύστημα πεποιθήσεων και τις ιερές τελετουργίες ταφής.
Η Elisa Guerra-Doce από το πανεπιστήμιο του Βαγιαδολίδ στην Ισπανία, υποστηρίζει ότι ο σκοπός της χρήσης τους ήταν να βοηθήσουν στην επικοινωνία με τον πνευματικό κόσμο.
Παρά το γεγονός ότι η κατανάλωση των ουσιών είναι τόσο αρχαία όσο και η ανθρώπινη κοινωνία, μόλις πρόσφατα οι ερευνητές άρχισαν να εξετάζουν τα ιστορικά και πολιτιστικά πλαίσια μέσα στα οποία γινόταν η χρήση τους στη Γηραιά Ήπειρο.
Η έρευνα της Guerra-Doce τεκμηριώνει την πολιτιστική σημασία της κατανάλωσης μεθυστικών ουσιών σε ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Καλλιτεχνικές παραστάσεις μαρτυρούν τη χρήση παραισθησιογόνων

Τα ευρήματα μαρτυρούν κομμάτια από την οπιούχο παπαρούνα στα δόντια ενός ενήλικα άνδρα σε νεολιθικό οικισμό στην Ισπανία, απανθρακωμένους σπόρους κάνναβης σε μπολ στη Ρουμανία, ίχνη  μπύρας κριθαριού σε διάφορα κεραμικά αγγεία στην Ιβηρική και αφηρημένα σχέδια στις ιταλικές  Άλπεις που απεικονίζουν την τελετουργική χρήση των παραισθησιογόνων μανιταριών.
Το γεγονός ότι τα περισσότερα ίχνη βρέθηκαν σε τάφους και ιερούς τόπους, ωθούν τους επιστήμονες στο συμπέρασμα ότι η χρήση των ουσιών ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την τελετουργική χρήση.
Καταναλώνονταν προκειμένου να αλλάξει η συνήθης κατάσταση της συνείδησης ή ακόμη και για να φτάσουν οι άνθρωποι σε έκσταση.
Το επικρατέστερο σενάριο είναι ότι η χρήση των ουσιών στις νεκρικές τελετές, είχε σκοπό να «προετοιμάσει» τον νεκρό για την μετά θάνατο ζωή, ή ήταν μια τελετή για τους θεούς του κάτω κόσμου.
Στην Ευρώπη φαίνεται ότι υπήρχαν αυστηροί κανόνες, ώστε να περιορίζεται η χρήση των ουσιών μόνο για την επαφή με τον πνευματικό κόσμο.
Αυτό συνεπάγεται ότι δεν κατέφευγαν στα παραισθησιογόνα για στιγμές ηδονής.
Τουλάχιστον με βάση αυτά που γνωρίζουν μέχρι σήμερα οι επιστήμονες…

*** Φώτης Κόντογλου. Η εφορία τον είχε χαρακτηρίσει ως «Μπογιατζή» και ο Δήμος Αθηναίων τον φέσωσε. Πούλησε το σπίτι του στην κατοχή και ζούσε σε γκαράζ

Ο Φώτης Κόντογλου, ο σπουδαιότερος μελετητής και συνεχιστής της βυζαντινής και μεταβυζαντινής ζωγραφικής παράδοσης κατά τον 20ο αιώνα.
Αυτός ο πολυταξιδεμένος Έλληνας, Ανατολίτης κι Ευρωπαίος που μετατόπισε το ενδιαφέρον των σύγχρονών του από την αρχαιότητα και τον δυτικό πολιτισμό προς το Βυζάντιο.
Ο καλλιτέχνης, που συμπορευόμενος με τη γενιά του ’30, έδωσε με το λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό του έργο ξεχωριστό νόημα στη λέξη «ελληνικότητα», μόνο πίκρες πήρε όσο ζούσε από το ελληνικό Δημόσιο.

Ο Δήμος Αθηναίων ουδέποτε αποζημίωσε τον Κόντογλου για τις τοιχογραφίες που φιλοτέχνησε στο δημαρχιακό μέγαρο προπολεμικά, οι οποίες αποτελούν ένα από τα καλύτερα δείγματα της μεταβυζαντινής του τεχνοτροπίας. Το αποτέλεσμα ήταν να πουλήσει το σπίτι του κοψοχρονιά επί Κατοχής και να ζει με την οικογένειά του σε γκαράζ για τα επόμενα δώδεκα χρόνια…
Όμως κι αργότερα, τη δεκαετία του ’60, οι εκκλήσεις του να ζωγραφίσει το φρέσκο στην Καπνικαρέα ή να εικονογραφήσει την κρύπτη της Αγίας Φιλοθέης, δεν εισακούστηκαν από κανέναν κι ας δήλωνε ο ίδιος πως στερείται παντελώς εργασίας. «Το 1965, μάλιστα, η Εφορία, έχοντάς τον κατατάξει στους… μπογιατζήδες, του καταλόγισε πρόστιμο επειδή δεν τηρούσε τα κατάλληλα βιβλία, ενώ πρόσφατα αφαιρέθηκαν από τα σχολικά εγχειρίδια τα λογοτεχνικά κείμενά του».

Ένα από τα πιο συγκινητικά ευρήματα του αρχείου, σύμφωνα με τον εγγονό του, ήταν ένα κουτί τσιγάρα όπου ο Κόντογλου είχε γράψει, μεταξύ άλλων, τις παρακάτω φράσεις: «Εάν θέλεις ν” ανέβεις σε ουράνιες σφαίρες, γίνε καλλιτέχνης. Μα αν θες να πιεις φαρμάκια, γίνε καλλιτέχνης».
Κι ένα από τα πιο διασκεδαστικά, οι προσκλήσεις που είχε σχεδιάσει ο Κόντογλου το ’49 για τα βαφτίσια του εγγονού του Παναγιώτη, στις οποίες δίνονταν διεξοδικά οδηγίες για το πώς θα φτάσει κανείς στην εκκλησία, αλλά δεν γινόταν αναφορά ούτε στη μέρα ούτε στην ώρα της τελετής, όπως θα του επεσήμαινε γραπτώς ο φίλος του Κώστας Κοτζιάς!

Να όμως που, παραμονές της συμπλήρωσης μισού αιώνα από το θάνατό του, οι απόγονοί του αποφάσισαν να δωρίσουν στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο το αρχείο του.
Μια κίνηση «τεράστιας εθνικής σημασίας», σύμφωνα με τη γ.γ. του ΥΠΠΟ Λίνα Μενδώνη.

Ταξίδι στο άγνωστο

 Το αρχείο Κόντογλου περιλαμβάνει δημοσιευμένα αλλά και πολλά ανέκδοτα χειρόγραφα. Φωτογραφίες εποχής και μνημείων, αλληλογραφία με σημαντικές προσωπικότητες της καλλιτεχνικής και εκκλησιαστικής ζωής, ημερολογιακές σημειώσεις, συμβόλαια παραγγελιών για μεγάλα εκκλησιαστικά σύνολα, προσχέδια, δημοσιεύματα και μελέτες για τον ίδιο.

Περιέχει ακόμη άφθονα τεκμήρια των δικών του πνευματικών αναζητήσεων στα πεδία της ιστορίας, της τέχνης, της θεολογίας, της φιλοσοφίας και της πολιτικής.
Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα σωζόμενα αρχεία Έλληνα καλλιτέχνη του περασμένου αιώνα και παραδόθηκε στο Βυζαντινό Μουσείο από τους εγγονούς του Κόντογλου, Παναγιώτη και Φώτη Μαρτίνο, ταξινομημένο και ψηφιοποιημένο, σε άριστη κατάσταση.

 

«Το αρχείο αυτό για μας ήταν ένα ταξίδι προς το άγνωστο», ομολογεί ο Φώτης Μαρτίνος. «Με το που αρχίσαμε ν” ανοίγουμε τις κούτες, μετά το θάνατο της μητέρας μας, το 2009, αντιληφθήκαμε ότι είναι αδύνατον να διαχειριστούμε κάτι όσο αγνοούμε το περιεχόμενό του. Πιάσαμε λοιπόν να διαβάζουμε το κάθε έγγραφο χωριστά ώστε να το ταξινομήσουμε ανάλογα και, όπως συνειδητοποιήσαμε, μέσα από το αρχείο αναδύεται ένας Κόντογλου πολύ ευρύτερος από εκείνον που γνωρίζαμε. Ένας Κόντογλου που, αντικειμενικά δεν είναι «δικός» μας, αλλά αποτελεί πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας. Γι” αυτό ακριβώς αποφασίσαμε να το αποχωριστούμε, μολονότι είμαστε πολύ δεμένοι μαζί του συναισθηματικά. Ήταν μια δύσκολη απόφαση. Σκεπτόμασταν να το δώσουμε ή στο Μουσείο Μπενάκη ή στο Βυζαντινό, όπως σίγουρα θα ήθελε κι ο ίδιος, και τελικά χάρη στο συγκινητικό ενδιαφέρον της κ. Λαζαρίδου, καταλήξαμε στο δεύτερο».

 

 Ο Φώτης Μαρτίνος ευελπιστεί ότι η κίνηση αυτή ίσως αποκαταστήσει τις σχέσεις του Κόντογλου με το ελληνικό κράτος. «Το πόσο κακές ήταν αυτές αποτυπώνεται ολοκάθαρα και στο αρχείο. Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο πολεμήθηκε αυτός ο άνθρωπος εκ των έσω!».
Εν αναμονή του ανοίγματος του αρχείου στο κοινό και με αφορμή τα πενήντα χρόνια από το θάνατο του Κόντογλου που συμπληρώνονται το 2015, το Βυζαντινό Μουσείο θ” αντλήσει από τον καινούργιο του θησαυρό υλικό για το επόμενο Ημερολόγιό του, και θα οργανώσει έκθεση μ” όλα τα έργα του καλλιτέχνη που φιλοξενούνται στις συλλογές του.

 Πηγή: Στ. Παπασπύρου, Ελευθεροτυπία

 

*** «Τρόμος πάνω από την πόλη» από το Λαϊκό Θέατρο Ν. Ερυθραίας. Μια κωμωδία για την άγνοια, τον φόβο και την υποταγή ενός λαού

Αν από μικρός σου έλεγαν ότι είσαι καταδικασμένος στην αμάθεια και στην άγνοια και ο φόβος θα κυριαρχεί στη ζωή σου, τι θα έκανες να σπάσεις την κατάρα που σε οδηγεί στην ενοχή και στην υποταγή;
Μέσα από το γέλιο, το έργο πραγματεύεται την αγωνία ενός απλού χωριού που παλεύει να βγει από τον φόβο που το καταδυναστεύει.
Πώς θα ξεφύγουν οι κάτοικοι;
Μήπως αν δύο νέοι ερωτευτούν αφόρητα;
Η αγάπη ενός δασκάλου ίσως να είναι αρκετή για να σβήσει η κατάρα, να χαθεί.
Οι πρωταγωνιστές αναρωτιούνται: αν σβήσει η κατάρα και συνειδητοποιήσουμε ότι δεν άλλαξε τίποτα. Ε και, τι είχαμε, τι χάσαμε!
Το Λαϊκό Θέατρο Νέας Ερυθραίας παρουσιάζει την κωμωδία «Τρόμος πάνω από την πόλη» στο Δημοτικό Θέατρο Νέας Ερυθραίας (Ι. Δρυμπέτη 1 & Κερκύρας). Κάθε μέρα (πλην Δευτέρας) από 4 έως 20 Ιουλίου 2014, στις 21:00.
Μία σουρεαλιστική κωμωδία για τα πάθη και τα παθήματα ενός λαού.
Ίσως και εμείς να μην διαφέρουμε και πολύ από αυτό το χωριό! Για να το διαπιστώσετε, σας περιμένουμε να γελάσουμε παρέα στο υπέροχο ανοιχτό θέατρό μας.

Σκηνοθεσία: Μιχάλης Μαραγκός
Ήχος & Φώτα: Δημήτρης Τσιούμας
Σκηνικά & Κοστούμια: Μαρία Ποθητού
Βασισμένο σε ένα έργο του Νηλ Σάιμον.
Οι ηθοποιοί με σειρά εμφάνισης:
Λέων Στεφάνοβιτς: Φάνης Κοράκης
Σνέτσκυ: Φίλιππας Κίκλης
Σλόβιτσα: Μαρίνα Μερσινιά
Μίσκινα: Άρτεμις Ποθητού
Γιέντσνα: Εύη Σοφίλου
Δικαστής: Γιώργος Θωμάκος
Νικολάι Ζουμπρίνσκι: Νίκος Αναγνώστου
Λένια Ζουμπρίνσκι: Στέλλα Κωνσταντίνου
Σοφία Ζουμπρίνσκι: Κάτια Τραπελίδη
Κόμης Γιουσέκεβιτς: Σταύρος Ζαπάντης

*** Ο Ηρακλής στον κινηματογράφο. Από τον Mr America Στιβ Ριβς, στον Ντουέιν Τζόνσον

Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, ο Στιβ Ριβς ήταν ένας από τους πιο δημοφιλείς κινηματογραφικούς αστέρες στον κόσμο.
Ο λόγος ήταν ένας: ο Ηρακλής.
Πρώην body builder, Mr. America το 1948 και το 1950, ο γεννημένος στη Μοντάνα Στιβ Ριβς ήταν η ιδανική επιλογή για τον ρόλο του ημίθεου στους «Άθλους του Ηρακλη» (1958) που γυρίστηκαν από τον Πιέτρο Φραντσίζι στην Ιταλία.
Η κόρη του Φραντσίζι είχε προσέξει τον Ριβς σε ένα ασήμαντο αμερικανικό μιούζικαλ, ονόματι «Αθήνα».
Το είπε στον πατέρα της και εκείνος πρότεινε στον Ριβς το ρόλο του «Ηρακλή», για μία ταινία που γυριζόταν στην Τσινετσιτά της Ιταλίας.
Ο Ριβς δεν είχε τίποτα να χάσει και δέχτηκε.
Έγινε παγκόσμιος σταρ και χάρη στην επιτυχία του πρώτου Ηρακλή, άνοιξε ο κινηματογραφικός δρόμος για μια σειρά ταινιών εμπνευσμένων από την ελληνική μυθολογία.
Οι «Άθλοι του Ηρακλέους», όπως είχε παιχτεί στην Ελλάδα η ταινία, υπήρξαν για τις ταινίες «χλαμύδα» ότι ήταν το «Για μια χούφτα δολάρια» του Σέρτζιο Λεόνε, για τα  σπαγκέτι γουέστερν.
Η επιτυχία του πρώτου Ηρακλή είχε ως αποτέλεσμα ο Στιβ Ριβς να τον υποδυθεί ξανά αμέσως μετά από έναν χρόνο.
Η ταινία που ακολούθησε ήταν ο «Ηρακλής και η βασίλισσα της Λυδίας», επίσης του Φραντσίζι.
Ο Ριβς θα υποδυόταν και άλλους γρανιτένιους ήρωες της μυθολογίας, όπως τον Γολιάθ και τον Σαμψών, αλλά φυσικά ταυτίστηκε με τον Ηρακλή.
Επίσης, δεν θα σταματούσε ποτέ να επανέρχεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο όχι μόνο στη μεγάλη, αλλά και στη μικρή οθόνη. Ο Ριβς πέθανε τον Απρίλιο του 200ο σε ηλικία 74 ετών.
Μύες και μόνο μύες
Τα σενάρια ήταν πάμπτωχα, τα κλισέ έκαναν πάρτυ, αλλά ποιος στ’ αλήθεια νοιαζόταν;
Ο κόσμος πλήρωνε είσοδο στην αίθουσα για να θαυμάσει τους γυαλιστερούς, ατσαλένιους μυς του Ριβς, αργότερα του Ρεγκ Παρκ, του Άλαν Στιλ, του Μίκι Χάργκιτεϊ και του Κερκ Μόρις.
Ο πρώην πυγμάχος Χάργκιτεϊ, ήταν πρώην Μίστερ Υφήλιος και υποδύθηκε τον Ηρακλή στο

Μίκι Χάργκιτεϊ και Τζέιν Μάνσφιλντ

«ο Ηρακλής και οι Αμαζόνες», δίπλα στην πληθωρική Τζέιν Μάνσφιλντ, που ήταν και σύζυγός του.
Κανείς δεν ενδιαφερόταν για το ταλέντο τους στην υποκριτική, γι’ αυτό και όταν οι μύες τους χαλάρωσαν έπεσαν στην αφάνεια.
Τι θα μπορούσες άλλωστε να περιμένεις από μία ταινία που τιτλοφορείται «Ηρακλής, Σαμψών και Οδυσσέας», όπου οι τρεις ήρωες του τίτλου αντιμετωπίζουν από κοινού ένα θαλάσσιο τέρας.
Είναι γνωστό ότι το Χόλιγουντ λατρεύει την αρχαία Ελλάδα και τη μυθολογία.
Τα παραδείγματα των «300» και της συνέχειάς τους, της «Τιτανομαχίας» και των «Αθανάτων» είναι ακόμη νωπά.
Ο «Ηρακλής» όμως αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση.
Η οπτικοακουστική παρουσία του δεν έχει σταματήσει να ανανεώνεται.
Στη δεκαετία του 1980 ο κλήρος έπεσε στον αρσιβαρίστα Λου Φερίνο, επίσης body builder και επίσης Μίστερ Υφήλιος το 1972.
Ο Φερίνο είχε ήδη υποδυθεί τον Hulk στην τηλεόραση και αναζητούσε δίοδο για κινηματογραφική καριέρα.
Του δόθηκε ο ρόλος του Ηρακλή σε μία άθλια ταινία του Λουίτζι Κότσι, η οποία γυρίστηκε το 1983 και είχε και συνέχεια με τους ίδιους ακριβώς συντελεστές δύο χρόνια αργότερα.

ο Κέβιν Σόρμπο.

Στη δεκαετία του 1990, ο Κέβιν Σόρμπο μετέτρεψε τον Ηρακλή σε αστέρα της τηλεόρασης μέσω της εξαιρετικά δημοφιλούς ομότιτλης σειράς, «Hercules: The legendary journeys».
Σήμερα ο Ηρακλής εξακολουθεί να ελκύει τον κινηματογράφο.
Φέτος μάλιστα είχε διπλή παρουσία, καθώς προβλήθηκαν δύο ταινίες με διαφορετικούς ηθοποιούς.
Η φετινή παραγωγή
Η πρώτη φετινή ταινία «Ο Ηρακλής: Η αρχή του θρύλου», ήταν ένα ρεσιτάλ καλής χρήσης 3D, κιτς ατμόσφαιρας και κάκιστης ηθοποιίας, μπροστά στο οποίο ο «Μονομάχος» του Ρίντλεϊ Σκοτ είναι τρεις φορές αριστούργημα.
Απευθύνεται σε θεατές κάτω των 10 ετών και στη μισή διάρκεια θυμίζει κυρίως τη «Γαλάζια Λίμνη», αφού το ερωτικό σκέλος ανάμεσα στον Ηρακλή και στην Ήβη πυροδοτεί το όλο εγχείρημα αγγίζοντας τα όρια του γελοίου.

Ο Ντουέιν Τζόνσον ως Ηρακλής

Η δεύτερη ταινία που από την περασμένη Πέμπτη προβάλλεται σε μεγάλο κύκλωμα της χώρας, έχει σίγουρα πιο ενδιαφέρουσα αισθητική και κάποιες καλές, ανατρεπτικές ιδέες.
Ο Μπρετ Ράτνερ των ταινιών «X-men», έδωσε κινηματογραφική εικόνα στο εικονογραφημένο μυθιστόρημα του Στιβ Μουρ, το οποίο με ένα τρόπο, στην αρχή τουλάχιστον της ταινίας, παρουσιάζει τον Ηρακλή κουρασμένο, σχεδόν παρατημένο από τη ζωή.
Αν λοιπόν στην ταινία του Ρένι Χάρλιν, το ερωτικό στοιχείο ήταν εκείνο που έκανε τη διαφορά, στην ταινία του Ράτνερ είναι η αποδόμηση του ημίθεου που βρίσκεται στον πυρήνα.
Για τον ίδιο τον Ράτνερ, αν κάτι κάνει τον «δικό» του Ηρακλή διαφορετικό, είναι ο ρεαλιστικός χαρακτήρας του κόμικ, μέσα από τον οποίο προκύπτει ότι ο Ηρακλής έχει αφήσει πίσω του για τα καλά το γεγονός ότι είναι γιος του Δία.
Ένα άλλο στοιχείο που κάνει τη διαφορά είναι το χιούμορ.
Οι αναφορές του Ράτνερ αρχίζουν από τα «Και οι 12 ήσαν καθάρματα» του Ρόμπερτ Όλντριτς και φτάνουν ως τους «Επτά Σαμουράι» του Ακίρα Κουροσάβα και τους «Επτά Υπέροχους» του Τζον Στέρτζες.
Και αυτό γιατί εδώ ο ημίθεος έχει κοτζάμ παρέα από παλικάρια πρώτης γραμμής στο πλευρό του, αναλαμβάνοντας δουλειές μισθοφόρου, όπως να εκπαιδεύσει τον στρατό της Θράκης προκειμένου να αντιμετωπίσει τον Ρήσο που επιβουλεύεται τον θρόνο του βασιλιά.
Η παρέα απαρτίζεται από την Αταλάντη, τον Αμφιάραο, τον Αυτόλυκο, τον Ιόλαο και τον Τυδέα.
ΠΗΓΗ: Άρθρο του Γιάννη Ζουμπουλάκη στο «ΒΗΜΑ»


***   BINTEOΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ...ΒΙΝΤΕΟΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ:
 http://www.youtube.com/stamos01 ,       3537     video.-         
http://www.youtube.com/stamatios01 , =  1984    video .-  
 http://www.youtube.com/vlasiskal , =        1995  video.- 
Σύνολον                                                      7516  βίντεο   .-

 http://facebook.com/home.php?=home?#!/?ref=home  ,  2581  .-    https://www.facebook.com/stamatios.skoulikas  ,  https://www.facebook.com/profile.php?id=1037492258  ,  270   https://www.facebook.com/stamatios.n.skoulikas ,

 *** https://www.facebook.com/ArfaraKalamatasMessinias , =ARFARA MESSINIAS    598.–
~**  https://www.facebook.com/SYLLOGOS.ARFARON.AG.THEODOROI , «ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΔΩΡΟΙ «ΑΡΦΑΡΩΝ.-   196 .-
~**http://www.twitter.com/stamos01/

*** ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΑΠΟ  αναρτήσεις  Ιουλίου  2014  :

~  Άρωμα στο αγιάζι της ενημέρωσης Δευτέρα 28 Ιουλίου 2014    :  http://vlasisarfarablogspot.blogspot.gr/2014/07/28-2014.html ,.- 

 ~  Άρωμα στο  αγιάζι  της  ενημέρωσης  Τρίτη  29  Ιουλίου 2014   : http://vlasiosarfara.blogspot.gr/2014/07/29-2014.html  , .-  
~  Άρωμα  στο  αγιάζι της ενημέρωσης  Τετάρτη  30  Ιουλίου  2014   : http://vlasiosarfara.blogspot.gr/2014/07/30-2014.html ,.- 
~ Άρωμα στο αγιάζι της ενημέρωσης Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014    :  http://arfara-messinias-stamos.blogspot.gr/2014/07/31-2014.html , .- 
 ~  

ΑΝΑΡΤΗΓΣΕΙΣ  ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ  2014  :

~ Άρωμα στο αγιάζι της ενημέρωσης Παρασκευή 01 Αυγούστου 2014  : http://httpdimmetoparfarablogspotcom.blogspot.gr/2014/08/01-2014.html , .-
~  Επιλογές  Θεμάτων  Παρασκευή  01  Αυγούστου  2014   : http://arfara-messinia-stamos.blogspot.gr/2014/08/01-2014.html ,
~ Άρωμα στο αγιάζι της ενημέρωσγς Σάββατο 02 Αυγούστου 2014   : http://stamos-dynami.blogspot.gr/2014/08/02-2014.html  , .-
~ Άρωμα στο αγιάζι της ενημέρωσης Κυριακή 03 Αυγούστου 2014   : http://arfara-messinias-stamos-2010.blogspot.gr/2014/08/03-2014.html ,  .-



~  Επιλογές Θεμάτων Κυριακή 03 Αυγούστου 2014 :  http://snsarfara-stamos-dynami.blogspot.gr/2014/08/03-2014.html , .-